Bir terzinin dikiş diktiği sessiz atölyede, iğne ve iplikle ördüğü her dikiş, geçmişin açılmamış yaralarını dikmeye çalışan bir kadının hikâyesini anlatır. Günlerini yalnızlıkla geçiren Ada, bir gün eski bir kumaşın içinde saklı bir mektup bulur.
Bu mektup, onu uzun süredir görmediği birine ve unutmak istediği anılara geri götürür.
Mektuptaki sözcükler, Ada'nın iç dünyasında derin çatlaklar açar.
Geçmişle yüzleşmek, dikişlerin arasına gizlenmiş acıları yeniden görmek demektir. Her dokunuşunda kumaş, bir zamanlar yaşanmış aşkın ve kaybın izlerini taşır.
Ada, ipliği koparmadan bu yaraları dikmeye çalışırken, kendi hayatının da ne kadar dağınık olduğunu fark eder.
Atölyenin loş ışığı altında, dikiş makinesinin sesi bir iç hesaplaşmanın ritmine dönüşür.
Ada, geçmişin düğümlerini çözmek mi yoksa onları sonsuza dek saklamak mı istediğine karar vermek zorundadır. Kumaşın üzerindeki her dikiş, bir seçimin ve kabullenmenin izini taşır.
