Kanserle mücadele eden Agnes, son günlerini aile malikânesinde geçirirken, iki kız kardeşi Karin ve Maria onun yanında olmak için bir araya gelir. Ancak bu buluşma, beklenen huzur ve dayanışmadan uzak, derinlerde yatan kıskançlıklar ve geçmişin gölgeleriyle şekillenir.
Kardeşler arasındaki gerilim, Agnes'in acısını dindirmekten çok, kendi iç çatışmalarını ortaya çıkarır.
Agnes, fiziksel acılarının yanı sıra, hayatının anlamını sorgularken, kardeşleri kendi bencil kaygılarına gömülür.
Maria ve Karin'in yüzeysel ilgisi, Agnes'in yalnızlığını daha da derinleştirir. Malikânenin loş koridorlarında, fısıltılar ve çığlıklar arasında, her karakter kendi iç hesaplaşmasını yaşar.
Bergman'ın sinematik dili, karakterlerin iç dünyalarını çarpıcı bir şekilde yansıtır. Sven Nykvist'in görüntüleri, acının ve yalnızlığın estetiğini en saf haliyle sunar.
Agnes'in son anları, yaşamın ve ölümün kaçınılmaz gerçekliği karşısında insan ruhunun kırılganlığını ve direncini gözler önüne serer.
